Baśnie ponure /Szklana Góra - Marcin Podlewski/

Możesz je przeczytać, jeśli chcesz. Nie jest ich w końcu zbyt wiele. Nie czytaj ich wszakże szybko. Te baśnie czyta się powoli. Niektóre szybko zapomnisz. Niektórych nie zapomnisz nigdy. Jedna z nich jest specjalnie dla Ciebie.

Inspekcja z Zombiefili Marcina Podlewskiego jest jednym z najlepszych opowiadań, jakie miałam okazję czytać. Bez obaw więc sięgnęłam po jego Szklaną Górę – zbiór dwunastu ponurych baśni.

W tej krótkiej książce, autor zanurza nas w światach bez happy endów, w światach nasiąkniętych smutkiem i rezygnacją. Czytając, podskórnie czujemy, że nadchodzi nieuniknione, towarzyszy nam niepokój. Sieć misternie połączonych obrazów, tworzy bogaty zbiór przetrąceń, zdziwień i groteskowej złożoności. Klimat majestatycznej grozy, doprawionej czarnym humorem, przeszywa lasy, chatki, zamki, jaskinie…wraz z zapachem wanilii – raz intensywnym, raz bardzo odległym - i gorzkim smakiem melancholii. Kolejne teksty zdają się mieć pewien rytm, nadany im miarową pracą mechanicznego serca. Podlewski wiedział, co pisze, każąc nam czytać powoli. Dzięki temu możemy wychwycić tę powtarzającą się melodię. Autor zapewnił nam, więc „kąpiel” zmysłów, wciągając w tajemnicze zakamarki swojej wyobraźni.

Świat przedstawiony dopełniają naprawdę ciekawe pomysły: postacie nie grają swoich ról, czyli takich jakie wyznaczył im baśniowy świat, lecz przewrotnie okazują się kimś zupełnie innym. Niby jest schemat, niby można by bohaterów dopasować do szablonu, a jednak - nie da się. Niektóre opowiadania (specjalnie nie piszę, że baśnie) Podlewskiego sprawiają wrażenie niedokończonych, niedopracowanych, albo zmierzających zupełnie nie tam, gdzie powinny. Czasami zakończenie musiałam sobie dopowiedzieć sama, dointerpretować wątki – w klasycznych baśniach tak nie bywa. W formie są jak widać niedociągnięcia, co nie ujmuje treściom w niej zawartym magicznego uroku.

Ponure baśnie i nie-baśnie przenoszą nas w czas, gdy nie było rzeczy niemożliwych, albo niezdobytych miejsc. Po lekturze, z przyjemnością przejrzałam kilka zbiorów baśni, które zajmują należne im miejsca na moich półkach. A jednak e-booki inspirują. Gdyby ktoś zapytał, po co powstała ta książka – odpowiedziałabym: po to by przypomnieć mi o historiach, które czytała mi babcia i towarzyszące im uczucia. Tutaj zasadza się ponurość i nieuniknioność tego, co przekazują teksty Podlewskiego: świata, gdy stanie, nie da się nakręcić na nowo. Babcia też opowiadała i czytała mi prawdziwe baśnie - w których postacie żyły, bo umierały – a nie ich ugrzecznione wersje spod różowej pierzynki. Prawdziwe baśnie to świat szorstkich i nostalgicznych prawd.

Na brak wrażliwej wyobraźni Podlewski nie może narzekać. Ma talent do budowania posępnego nastroju, nie przerysowuje go popadając w karykaturę – a to już sztuka. Narrator - gawędziarz, wprowadza nas w każdą historię, tworząc wrażenie ustnego, bezpośredniego przekazu. Historie spisane są językiem prostym, pełnym powtórzeń (rytmiczność), jak typowe baśnie. Czasami jednak wkradają się do tekstów słowa, które nie pasują do opisywanego świata, ponieważ są zbyt nowoczesne. Mam też problem z okładką: jest mało baśniowa, mało magiczna. Może zamiast mechanicznego - szklane serce? 

Jest magicznie, ponuro. Są wiecznie głodne dziewczynki, postapokaliptyczne machiny, wilki, drzewa, magiczne księgi, żelazne szczęki, czarownice, wynalazcy, księżniczki i dużo szkła. Nie potrzeba wielu zmian. Wystarczy drobna korekta m.in. porozjeżdżanych tekstów i z przyjemnością poczekam na wersję papierową!

Okładka: 3/6
Wydanie 3/6
Czytliwość5/6
Ogólnie 5/6

Autor: Marcin Podlewski

Tytuł: Szklana Góra

Wydawnictwo: wydaje.pl

Wydanie: I

Rok wydania: 2012

Ilość stron: 60

Oprawa: e-book

Cena: 00,00 książka do darmowego pobrania

Strachy na lachy - Szklana góra

P.S. W pierwszym numerze Horror Masakry również znajdujemy opowiadanie Marcina Podlewskiego ("Jak w domu").