Horror Masakra 2

Myśl przewodnia

Pamiętaj: kiedy ludzie mówią ci, że coś jest nie tak albo im się nie podoba, prawie zawsze mają rację. Kiedy mówią ci, co dokładnie według nich jest źle i jak to naprawić, prawie zawsze się mylą. (Neil Galman)

Pierwsze wrażenia

Miejcie litość - mam swoje lata i wadę wzroku. Jeśli chcecie pozyskać wiernych czytelników, nie powodujcie, że po lekturze oślepną – chyba, że następne numery chcecie wydawać brajlem ;-). HM, ma być „przyjemną” lekturą. Pocierając ciagle zmęczone oczy, nie wejdziemy w pełni w świat wykreowany przez pisarzy i nie poczujemy tego, co chcą nam przekazać. Format A5 zdecydowanie poręczniejszy, w sam raz do torebki.

Podoba mi się utrzymana w jednym stylu okładka. Powoduje to, że zin ma tożsamość, jest rozpoznawalny z daleka: nawet bez czytania tytułu, wiemy, że to HM – bo ma już swój wizualny charakter. Ale to tyle zachwytu. Po co grafika na okładce, skoro i tak została prawie cała zasłonięta napisami? Okładka ma intrygować i kusić, a nie wywalać streszczeniem. Metaforycznie mówiąc: flaki mają być przy pierwszym kontakcie, no póki co, w środku. Wystarczy jedno, dwa nazwiska, jakiś tytuł, motyw przewodni numeru i niech czytelnik się wysili i zajrzy do środka, po co go wyręczać? Poza tym wszystko tą samą czcionką i kolorem, jak tytuł magazynu, który tym samym się zatraca. Wyszła paćka z ogromnym ISSN.

Jeżeli chodzi o budowę wnętrza: nadal będę się upierać przy tym, że Redakcja szuka tego jedynego wyrazu, indywidualizacji w formie. Przecież wszystkie magazyny nie muszą wyglądać tak samo i mieć tych samych elementów. Można stworzyć coś zupełnie nowego, innego. Dlaczego nie pójść w nowatorstwo? Nowatorstwem nie da się jednak wytłumaczyć niedoróbek  - te porozjeżdżane grafiki trochę bolą. Obrazków mogłoby być też trochę więcej. Specjaliści od neuroamrketingu zalewają nas informacjami o potrzebie wizualizacji tekstów. Ludzie jako istoty ewoluujące (kierunek nieważny) w erze monitorów (TV, komputery i inne ustrojstwa) wychowywani przy nich i kształtowani przez nie od najmłodszych lat - są uzależnieni od obrazów. Stop - więcej w temacie nie będę truła. Wracając do wnętrza magazynyu: najbardziej przeszkadza mi brak spisu treści i numerów stron, ich brak naprawdę mnie przeraził (każdy w końcu ma jakąś fobię). Literówki nadal "bylskie". Nie jest to aż tak spory zin, by tego nie ogarnąć - rola korektora zobowiązuje.

Artykuły i felietony

I w tym numerze pojawia się Adrian Warwas. I tym razem wychodzi słabo. Miało być o giallo, jak dumnie prezentuje okładka (kolejny minus robienia z niej spisu treści). Koniec końców pojawia się 5 zdań na krzyż i jeśli nic nie wiedzieliśmy o temacie, to nie wiemy nadal. Autor tylko pochwalił się, że oglądał.

Sytuacje ratuje Michał Stonawski w artykule, powiedzmy, że o Grabińskim, żeby było enigmatycznie. Tekst jest przemyślany i spójny, ukazuje smutną prawdę o polskim rynku wydawniczym i nadzieje na zmianę tej sytuacji. Autor nie narzuca nam ostentacyjnie swojego punktu widzenia, ale naświetla „sprawę” z kilku stron. Nie zapomina, że wszystko uzależnione jest od perspektywy. Wysoki poziom.

Wywiady

Cichowlas (bohater wywiadu) na spółkę z Kryczem („Siedlisko” i „Koszmar na miarę” – delikatnie to ujmę – są kiepskie) skutecznie zniechęcili mnie swego czasu do polskiego horroru. Dlatego mam obawy, co do „Pradawnego zła”. Mam nadzieję, że sytuację uratuje Łukasz Radecki – on wie, co się robi ze słowami, atmosferą i bohaterami. Wie też co najważniejsze – gatunek sam w sobie. To on zresztą jest „przepytywanym” w drugim wywiadzie. Przynajmniej ma odwagę powiedzieć głośno o istnieniu…wygodnie usadzonych tyłków.

Microfiction („szorty” za bardzo kojarzą mi się z „szotami”, więc zostaję przy „microfiction”)

Rafał Sala nadal w formie, jego „Wyrzuty sumienia” rozbawią niejednego nocnego łakomczucha, a „Czara goryczy”, poważniejsza w wymowie, zaciera granicę jawy i snu.

Krzysztof T. Dąbrowski „Spokojnie, to tylko sęp!” – przewrotne i zabawne, wbija szpilę tam, gdzie trzeba i nawet kończy się happy endem. Ale mówiąc otwarcie: taka sobie REKLAMA...

Wrzucę tutaj jeszcze Michała Górzyznę i jego „Randkę” -  o pewnym klubie i pomagierach. Motyw dość ograny. Na szczęście podany w formie fast foodu, bo inaczej byśmy przy tym zeszli...

Opowiadania

Maciej Lewandowski „Emisariusz” – kosmiczne wojaże zaprowadziły ludzi, jak to zwykle bywa, za daleko. Główny bohater, ktoś Robokopopodobny – został wtłoczony w karty fanatycznej historii, w której palcem zamieszał okultyzm. Opowiadanie kojarzy mi się oczywiście z połową filmów o podboju kosmosu (przestrzele, ale od „Prometeusza”, „Europa report” po „Ukryty wymiar”) i oczywiście z „Blood Creek”. Nie chcę zdradzać, dlaczego i co dokładnie, więc czytajcie i oglądajcie. Ciekawy mix i świetne rozwiązanie.

Iwona Grodzka „Groźny Mikołaj” – Nie interesuje mnie, że opowiadanie wygrało konkurs Paradoksu. Tekst jest po prostu słaby: stylistycznie (gdzie są korektorzy i dlaczego nie pomogli Pani Iwonie?) i fabularnie nieporadny. Na dokładkę przewidywalne zakończenie. Jeżeli to początkująca pisarka, warto wyobraźnię (bo pomysł jest „strasznie” ciekawy i świeży) wesprzeć dobrym warsztatem (czyli: praca, praca, i jeszcze raz praca).

Rafał Christ „Tylko martwi umierają”– Na poprawę nastroju po poprzednim opowiadaniu, trochę brutalnego porno, krwistej rąbanki i dowcipu. Zaskakuje, jest miło.

Bartosz Orlewski „Niemożliwe sny” – Oniryczna historia mafijna o ciemności, bogach i portalach oraz trudnej miłości. Rewelacyjna ciężka, gęsta atmosfera. Uszami wyobraźni słyszę niski, przypominający szept, chrapliwy głos bohatera.

Łukasz Henel „Ostatnia wola” – Ciekawy sposób na poszukiwanie weny. Losu czasami jednak nie należy kusić…bo uformuje taki cykl zdarzeń, że nam w pięty pójdzie. Oczywiście wykorzysta do tego urocze stworzenie, którym jest kot, bo jakie by inne? Napisane prostym i przystępnym językiem, jednak nie zaskakuje.

Michał Gajewski „Kotek” – Odliczanie skutecznie buduje napięcie. A ciężka, mroczna atmosfera balansuje na krawędzi rozpaczy. Bo czy otoczeni poczuciem bezpieczeństwa – złudnym jak się okazuje – spodziewamy się, że staniemy się głównymi bohaterami prawdziwej jatki? O bezsensownym okrucieństwie i karze za nie. Refleksyjne, bardzo.

Michał Stonawski „Śpij dobrze” – Nosił wilk razy kilka, ponieśli i wilka. Uważaj, komu ufasz i nie nadużywaj niezrozumiałych – dla tego świata – zdolności. Dobre, dłuższe wprowadzenie do ciekawej puenty. Złowieszczo.

Rafał Sala „Zerwane więzi” – Nastrojowa historia, o tym, że przed przeszłością się nie ucieknie, zwłaszcza, gdy jest ona demonem podszyta. Rodzina – wiadomo – powinna trzymać się razem, wycinanie ze zdjęć jej członków nie zawsze pomaga.

Maciej Kaźmierczak „A kogo to obchodzi” – Człowiek wzdryga się na myśl o tym, co zrobił sobie bohater. Jednak to tylko sposób dotarcia do prawdy. Zakończenie nie zaspokaja naszego apetytu, tym bardziej trzeba zastanowić się nad „potrzebnością” wstępnej instrukcji pisarza.

Jak w każdej antologii i w zinie muszą pojawić się teksty świetne, jak i te słabsze. Moja trójka bestów: „Niemożliwe sny” (za atmosferę i tajemnicę), „Kotek” (za refleksję), „Tylko martwi umierają” (za dowcip). Jestem ciekawa, co Redakcja zaserwuje nam w następnym numerze. A wiadomo, apetyt rośnie w miarę jedzenia.

P.S "Wielokrotnie zdarzyło nam się zaobserwować, że opakowania nisko oceniane pod względem efektywności neurologicznej mają pewną cechę wspólną: przekaz słowny został na nich umieszczony na interesującym tle graficznym. Jeżeli ważny element semantyczny zostaje nałożony na interesujący obraz, mózg zdaje się ignorować element słowny i koncentruje się na tle graficznym. Wniosek z tego taki, że mózg postrzega nałożony napis  jako "przeszkodę" i stara się ją usunąć z drogi." /Mózg na zakupach. Neuromarketing w sprzedaży - A.K. Pradeep/