Przebudzenie Kempnej, czyli udany debiut! (Przebudzenia Doktora Sørena - Magdalena Kempna) DKK

Literacki debiut roku wydawnictwa Novae Res. Po tym co nam na DKK ostatnio zafundowano (Skald. Karmiciel Kruków), to zbladłam, gdy zobaczyłam słowo „debiut” i to polski. Na szczęście panika nie była wskazana i tym razem nie trzeba było wydłubywać sobie oczu. Chociaż przyznam się bez bicia, że lektura nie wciągnęła mnie od pierwszych stron.

Tytuł i okładka sugerują jakąś mroczną historię, całkiem porządnie podszytą grozą. Obawiałam się, że gdy zacznę czytać, to obgryzę paznokcie tak, że zostaną mi tylko kikuty z palców. Zamiast tego w moje ręce trafiło przyjemne kryminalne, nawet trochę baśniowe fantasy. Gdybym napisała, że „pogodne” byłoby to zapewne nadużycie, bo jednak jest mroczny spisek, zatęchłe lochy, trumny, morderstwa, nadużycia i gwałty. Jednak autorka w opisach jest bardzo łagodna. Najmocniejsza i najokrutniejsza scena to ta, w której szlachtowane są konie. Więcej nie zdradzę.

A czym Kempna zaskarbiła sobie serducha naszej grupy? Przede wszystkim niesztampowym podejściem do Innych. Nie epatuje aberracjami na prawo i lewo: tylko czasami  ktoś wpada w sieć – coś w rodzaju wspólnej świadomości - i ewentualnie okazuje się odporniejszy na ciosy. Bez dorabiania zbędnej ideologii - brokatowej na przykład. I co ważniejsze główny bohater – lekarz półwampir o imieniu Søren - nie bawi się w lowelasa, nawet nie próbuje być śliczniutki, nie wciera żelu we włosy i nie chwali się fryzurą, bo jest - tak jak przyzwoite Nosferatu - ŁYSY! Jak się łatwo domyślić z paranormal romansem niewiele ma ta powieść wspólnego. Wątek miłosny jest ledwie cieniem w całej historii, lekko wyostrza apetyt czytelnika, wzbogacając kryminalną intrygę. Koniec końców okazuje się jednak, że rozsądek bierze górę nad sercem – bohaterowie podejmują racjonalną i pragmatyczną decyzję. Chociaż może w kolejnych częściach warunki pozwolą im na podjęcie innej decyzji – i tutaj pytanie do autorki: będą? Czy pokusi się pani o kolejne przygody dla tej nietypowej detektywistycznej grupy? Co będzie z Joanną, Filem, co jeszcze nabroi Rafael Gabriel?

Postacie mimo schematyczności – są nieschematyczne i barwne. Autorka posiadła więc godną pochwały umiejętność konstruowania bohaterów. Moim ulubieńcem stał się zakonnik-spowiednik z ciągotami do mocnych trunków. Jego riposty, bluzgi i grubiaństwo, brak poszanowania dla stanowisk i autorytetów świetnie rozładowują akcję. Odrywają też uwagę czytelnika od głównej osi utworu. Mimo to, większość z nas trafnie wytypowała głównego zbrodniarza – świadomość tego, kim jest "TEN ZŁY" nie odbiera jednak przyjemności z lektury. Dobrze to świadczy o książce.

Konstrukcja samej intrygi również jest bardzo ciekawa. Bohaterowie -  i czytelnik wraz z nimi – skupiają uwagę na poszukiwaniach morderców sprzed lat. Podrzuca się im fałszywe tropy, po to by odwrócić uwagę od prawdziwego zagrożenia. Spisek można by rzec doskonały, skrzętnie utrzymywany w sekrecie. Elementy układanki pozornie do siebie nie pasują, wszystko rozsypuje się w rękach. Ale przecież król studiował kryminalistykę i nie dał się zaskoczyć. No właśnie. I w ten sposób dotarłam do tego, co mi w odbiorze książki nieco przeszkadzało. Mamy gazetę, aparat fotograficzny, kryminalistykę a do tego lochy, kroniki, zamek, powozy, krużganki i atmosferę rodem ze średniowiecza (?).  Wiem, że to fantastyka, alternatywna rzeczywistość, właściwie nawet steampunkowa powieść. Średniowiecze nie musi być tutaj średniowieczem, wynalazki nie muszą powstawać w takiej kolejności jak „u nas”. Mimo wszystko przemycone w treści określenie „tajemnica poliszynela” uważam za  chybione. 

Wykreowany przez Kempną świat nie jest nam tak obcy, jakby mogło się  na pierwszy rzut oka wydawać. Wampiry i wilkołaki zostały zgrabnie wkomponowane w szerszy kontekst. Dwie krainy: demokratyczny i tolerancyjny Ingmar i klaustrofobiczny, zamknięty na jakąkolwiek nowość czy innowację Nort, w którym zbyt wiele do powiedzenia ma Kościół. Nowy król Nort – Linnamèn - próbuje zreformować państwo, wyjść z cienia nacjonalizmu i totalitaryzmu, jednak do liberalnego ustroju jeszcze daleka droga. Dla podkreślenia kontrastu: w Nort rządzi surowy, zimowy klimat, dla przeciwwagi Ingmar to ciepła, tętniąca życiem kraina. Brzmi dziwnie znajomo, prawda? Systemy, polityka a pomiędzy tym ludzie, którzy chcą po prostu godnie żyć.

I  znów coś na plus: retrospekcja wymieszana z teraźniejszymi wydarzeniami tworzy ciekawą mieszankę. Dwutorowa akcja dosłownie i w przenośni budzi „demony z przeszłości”. Nic tutaj nie męczy, nie ma dłużyzn – oprócz zakończenia w którym autorka wyjaśniła wszystko od Adama i Ewy. Nie można jej mieć jednak tego za złe. Gdyby nie polskie nazwisko na okładce byłabym przekonana, że książkę napisał jakiś zagraniczny autor. A skoro to „światowy poziom”, trzeba liczyć się z przyszłymi tłumaczeniami – a przecież dla Amerykanów trzeba jasno i klarownie - i stąd takie do bólu wyjaśniające wszystko zakończenie.

Oby więcej takich debiutów. Polecam!

Czytliwość: 5/6

Okładka: 6/6

Wydanie: 5/6

Ogólnie: 5/6

Autor: Magdalena Kempna

Tytuł: Przebudzenia Doktora Sørena

Wydawnictwo: NovaeRes

Wydanie: I

Rok wydania: 2013

Okładka: miękka

Ilość stron: 337

Cena z okładki: 34,00 zł