/"Śmierć w wodze" Jill Eckersley/

Myślenie naprawdę nie boli – w mózgu nie ma zakończeń nerwowych…mimo wszystko, organ ten nie ogarnia zadawanego mu cierpienia i wyłącza się przy tej lekturze. Na szczęście potrzebny za bardzo nie jest.

Odcinek dennego popkulturowego serialu, w którym to wszyscy są piękni i bogaci. W tle pojawia się morderstwo, które rzekomo stanowi centrum akcji i ma być przyczynkiem i usprawiedliwieniem powstania tego chłamu. Banał, banałem popychany, głębia w tym zawarta na poziomie niestrawnej dawki kiczu, gdy się już ją zwróci … Dobra, przyznaje człowiek chce się czasem odmóżdżyć, zażyć taniej rozrywki, byle nikt nie kazał mu myśleć, nie przesadzajmy jednak. Ostatnio słyszałam, że w momencie, gdy oglądamy jakąś głupotę w telewizji, jedna książka popełnia samobójstwo. Ta akurat by mogła. Nie pogniewałabym się. Wolałabym poobcować z drzewem, które zostało ścięte, by ona mogła pójść do druku. Ale skoro straciłam już swój czas na to by ją przeczytać, mogę jeszcze trochę poświęcić, by ostrzec innych.

Scott Western, zachodząca gwiazda rocka lat 70, rozważa (rany, zbyt wielkie słowo!!) błędy swego życia, podczas imprezy z okazji wydanej płyty na luksusowym jachcie. Wokół niego kręci się pełno sępów, chcących sławy lub taniej rozrywki czerpanej z przerysowanych plotek. To ostatnie podrygi gwiazdy Scotta. Tajemniczy „ktoś” w końcu spycha go - niewiernego męża i wyrodnego ojca - w morskie odmęty. Morderca wie, że jego ofiara nie potrafi pływać. Nie wiem, po co to w kółko jest podkreślane, nawet gdyby umiał: sporo wypił, a nawet gdyby był trzeźwy, w starciu z morzem nie miałby zbyt wielkich szans. Pisarka dodatkowo tworzy naiwny kontrast – on ginie, gdy inni się bawią na jego przyjęciu. Ojejku.

Policja uznaje wszystko za wypadek i sprawa ucicha, do momentu, aż w życiu dorosłej już córki Scota – Charlie - nie pojawia się tajemniczy dziennikarz Millington. Ta "tajemnicza"persona to pijak i pisarzyna chcący stworzyć biografię jej zmarłego ojca. Jak nagle się pojawia, tak szybko ginie w pożarze. Plastikowa do bólu fabuła miota córkę rockmena od podejrzanego do podejrzanego. Podejrzana jest jej matka, Shanna -dziewczyna ojca, meneger, były członek kapeli, handlarz narkotyków itd. Oczywiście (a jest to bardzo ważne dla tej treśći) wredna zołza, która odbiła męża jej matce, starzeje się brzydziej od jej rodzicielki. No tak – samo życie.

Oczywiście na samym końcu, w przerażających okolicznościach typu: wysiadł prąd, Charlie jest w obcym miejscu (i co gorsza - Shanna, każe jej przymierzać swoje stare, niemodne!!! kostiumy), okazuje się, że to Shanna jest tą złą. Pijana, chce więzić Charlie by też ją w końcu zabić. Jednak jej pomocnik i sługa: przystojna, rosła i silna, prawa ręka – Sven - okazuje się być dobrym człowiekiem i uwalnia dziewczynę. Scott chciał wrócić do porzuconej przez siebie rodziny, czym sprowokował swoją wieloletnią partnerkę. Mamy, więc do czynienia z komiczną i kiczowatą rehabilitacją bohaterów. Komiczną, bo tak serio na serio... Patos nie przystoi do treści i śmieszy. I dlatego śmiem spojlerować.

Nie spotkamy tutaj wielu postaci, a wszystkie i tak są do siebie podobne. Bohaterowie są jednowymiarowi, płascy, płytcy. Ciency mniej więcej tak, jakby ich powycinano z jakiegoś szmatławca. Ich losy i kolorowe gazety mają to do siebie, że nawet się nimi podetrzeć nie można…

Charlie jest mądra, bystra, nie ma problemów w szkole i jeszcze uprawia sport (błagam…). Pomaga jej przystojny i ociekający przyzwoitością Sam Lawrence, który koniec końców zasługuje na niełaskę, bo nie okazał się PRZYSTOJNYM dziennikarzem, jak twierdził, tylko PRZYSTOJNYM policjantem detektywem. Przystojnym, który oczywiście zakochuje się powoli w dziewczynie i na końcu – jakie to niespodziewane – dobija się o jej uczucia. Zostanie oczywiście przygarnięty spowrotem, bo – nie czarujmy się - jest przystojny. Prawdziwe LOFE.

Charlie ma także przyjaciółkę Lisę, tzw. wypełniacz tła, z którą czasem rozmawia, gdy pisarka nie ma innego pomysłu.

Książka podobno ma poziom taki, jaki ma, bo jest skierowana do młodzieży – i potem się dziwić, że czytelnictwo wśród młodych umiera. Nie traktujmy młodzieży jak idiotów, bo przestaną czytać w ogóle. Treści dla młodzieży nie muszą być miałkie, to także ludzie (!), często o wyrafinowanych gustach. A w tej powieści poziom dialogów jest żenujący, a intryga słabo skonstruowana. Wszystko dzieje się według schematu: od punktu A do B, od B do C. Brakuje jakiejkolwiek treści: elementów normalnego życia. Podrzucanie fałszywych tropów jest też bardzo nieudolne.

To lekkie czytadło: naiwne w utrzymywaniu napięcia, naiwne w budowaniu treści. Czas w tym „dziele” stoi w miejscu - ruszająca się wskazówka zegara nas nie zmyli, nie z nami te numery. Miejsca akcji (akcji - śmiech) niby się zmieniają, ale gdyby pisarka nie próbowała dobitnie tego podkreślać, nic byśmy nie zauważyli. Razi również brak zindywidualizowania postaci, chociażby przy pomocy dialogów lub jakiejkolwiek charakterystyki.

Powala nas moralizatorstwo na poziomie: twoje grzechy cię dopadną i zło zawsze zostanie ukarane, bo przyleci wróżka i machnie swoją magiczną różdżką…

Jedyne, co przemawia na plus tej książki, to fakt, że trafiła w ręce dobrego korektora, nie ma w niej wielu literówek, no chyba, ze przez łzy rozpaczy ich nie zauważyłam...

Czytliwość: 1/6

Ogólnie : 0/6

Wydanie: 4/6

Okładka: 4/6

Tytuł: Śmierć w wodzie

Autor: Jill Eckersley

Tłum: Elżbieta Zawadowska – Kitel

Wydawnictwo: Świat Książki

Rok wydania: 2001

tytuł oryginału: Dead In the water

Ilość stron: 142

Cena z okładki: 13,80

Fragment:

Charlie dostała dreszczy.

Czy po siedemnastu, właściwie nawet osiemnastu latach można było dojść prawdy? Jakiego rodzaju dowodami dysponował Mick Millington? Czy w ogóle miał jakieś dowody, czy też był zwykłą hieną, próbującą zrobić pieniądze dzięki starym powiązaniom z showbiznesem? Pił chyba nałogowo toteż nie mógłby utrzymać żadnej posady. Pewnie usłyszał jakąś starą plotkę i potraktował ją stanowczo zbyt poważnie.

Ale czy ktoś w ogóle chciałby go słuchać?